TER LAND, TER ZEE EN IN DE LUCHT

Na onze avonturen in jaw jaw, hebben we zeker niet stilgezeten want dinsdag laat in de middag zagen we de boeing 747 landen met daarin pappa en mamma. Snel met de taxi naar Maina om daar de sleutels op te halen voor ons nieuwe onderkomen. Het is huisje is in dezelfde stijl met 2 slaapkamers keuken tv alles erop eraan dus.. Even de spullen uitpakken bedjes klaarmaken om vervolgens even een hapje te gaan eten in de stad. Samen met Dick, Marjolein gingen we eten bij het vat. We lopen daar het terras op zien we tot onze verbazing Hanna. Dit is het meisje wat eigenlijk bij ons in huis zou slapen maar vanwege ziekte op het laatste moment moest afzeggen. Ze was nu aan de betere hand en besloot samen met haar ouders toch nog een weekje Suriname te doen. Gezellig gekletst en lekker gegeten en toen huis want de volgende dag hadden we een trip geregeld.

Om 8:00 uur in de ochtend zou Nelson ons komen ophalen met een busje. Aangezien we er vanuit gingen dat het wel iets later zou worden waren we allemaal verbaasd toen om 7:45 Nelson en chauffeur er waren. Gelukkig moest Nelson nog wat boodschapjes doen en dat gaf ons de gelegenheid om de boterham weg te werken, weg te spoelen met koffie, thee of limonade en paraat te staan toen ze terug waren. Nou daar gingen we met z’n allen op weg naar Commewijne. Na een half uurtje rijden kwamen we aan bij de steiger waar onze bootsman en korjaal al op ons lagen te wachten. We stapten in en gingen naar de overkant van de Surinamerivier. Dat is het district Commewijne. We stapte uit bij het plaatsje Nieuw Amsterdam en hebben daar veel geleerd over de geschiedenis van Suriname in de tijd van de slavernij. We hebben daar een bezoek gebracht aan een hele oude gevangenis en zijn rondgeleid door een gids. Toen we dat allemaal bekeken hadden gingen we door naar een grote plantage. Dat was in het plaatsje Marienburg. Deze suikerriekplantage is in 1982 gesloten en inmiddels bijna vergaan omdat het niet onderhouden wordt door de staat. Ongelooflijk dat dat hier allemaal kan. Eerst steken ze er een hoop geld in en daarna laten ze het verpieteren. We hebben daar een uur rondgelopen en kregen wat honger. Toen hebben we een busje terug gepakt naar het water en hebben heerlijk gegeten in de boot. Eigenlijk was het al tijd om terug te keren naar Paramaribo, maar Nelson wist nog een mooi plaatsje aan het water. Dat was Marienborg. Er stond daar een prachtig landhuis, waar we heel vriendelijk ontvangen werden door de bewoners. Ze smeerden ons allemaal plaatselijke “lekkernijen” aan. Aardig bedoeld, maar het was niet naar onze smaak. Na een mooie lange dag zijn we terug gekeerd naar de stad. S’avonds hebben we heerlijk gegeten bij een Chinees restaurant samen met Nelson en zijn vrouw. Dat was erg gezellig.

Vrijdag was onze rustdag. Dit was ook tevens onze enige rustdag die we deze week hadden dus hebben we maar lekker rustig aan gedaan. Zo konden pappa en mamma even op hun gemak aclimatiseren en de stad verkennen. we besloten om naar de stad te lopen en daar op een terras te gaan zitten. Marjolein kwam later ook naar de stad en of we nog niet cultureel genoeg gedaan hadden gingen we fort Zeelandia bezoeken. Na een kwartiertje cultuursnuiven kregen we er genoeg van. Er was niet zoveel te zien. Toen hebben we snel een hapje gegeten om vervolgens onze reis te betalen die we gepland hadden voor zondag en maandag. We zijn vroeg naar bed gegaan, omdat we de volgende dag om 7 uur al opgehaald zouden worden door Nelson.

Zaterdag ochtend 7 uur.
We zaten vol verwachting te wachten op Nelson en Eddy ( chauffeur) om te vertrekken naar Brownsberg. Nu waren wij een keer op tijd kwamen zij te laat. Haha, dat zul je altijd zien. Om half 8 waren we dan toch onderweg. Marjolein had zich verslapen dus die moest nog opgehaald worden. We hadden pappa en mamma al voorbereid op de bauxietweg die we moesten trotseren om daar te komen. Vlak voordat het spektakel begon stopten we nog even bij een supermarkt voor de laatste inkoopjes. We hadden geluk, de weg was “egaal” gemaakt dus konden we met gepaste snelheid toch nog redeljk doorkachelen. Vlak voor de beklimming van de brownsberg stopten we even om te lunchen en voor de bekende pitstop. Nou daar gingen we 9,5 km op een “weg” naar de top van de Brownsberg. Na wat hobbelen en wat fraai bocht werk kregen we de schrik van ons leven, namelijk een 4x4 die met behoorlijk wat snelheid naar beneden tierde zag ons te laat en stampte op de rem. Met als gevolg dat die auto overdwars kwam te staan en bijna over de kop kantelde. Na deze B.D.E.* waren we snel boven. Daar aangekomen hebben we ons klaar gemaakt om te beginnen aan de tocht. We besloten om de korte tour te lopen (45min) aangezien we iets later aangekomen waren dan gepland. Na 10 minuten lopen kregen we een halt toegeroepen van Tim. Hij riep het magische woord AAP en inderdaad, boven in de bomen hoorden we wat takken breken. Daar zaten ze, ongeveer 5 brulapen. Super gaaf om te zien. Zelfs een moeder en een baby hebben we gezien. We besloten verder te lopen naar de Leoval. Even berg af lopen over glibberige paadjes en daar was hij dan. De waterval. Nelson probeerde mij nog te overtuigen dat als ik eronder ging staan dat mijn buikgriep dan over zou gaan, maar daar ben ik niet aan begonnen. Tim wel, die hoefde daar geen seconde over na te denken samen met ons pap stonden ze zich als echte helden te baden onder de waterval. Ons pa die had zich helemaal overgegeven aan de natuur en stond in zijn adam kostuum.
Na een half uurtje pootje baden liepen we door. We gingen verschillende uitzichtpunten bezoeken en de foto’s liegen er niet om, het was er fantastisch!!! We hebben heel veel verschillende dingen gezien. Apen, slangen, wandelende takken, giftige kikkers en een kaaiman. Een dag om niet te vergeten.
Echter 1 dier hebben we nog steeds niet gezien, de zeeschildpad.

Zondag half 10
Verzamelen bij het Waag gebouw, om kwart voor 10 vertrekken naar Matapica.
Matapica ligt rechts boven Paramaribo aan zee, waar zeeschildpadden s’nachts hun eieren komen leggen.
Enfin.
We zaten daar te wachten en de man die ons zou begeleiden negeerde ons volkomen. Hij stelde zich niet voor en zei alleen tussen neus en lippen door dat hij onze gids/kok zou worden voor de komende 2 dagen. Dat beloofd wat, dachten we nog.
Om kwart over 10 zaten we dan eindelijk in de busjes die ons naar de boot brachten. Daar gingen we, met een groep van 9 man en 2 “gidsen”.
Bij de boot aangekomen moesten we wachten op het tweede busje. Een half uur later kwamen die ook aan. We gingen de boot in en toen begon het te hozen. Enkele tropische regenbuien kletterde op ons neer toen wij in het bootje op de rivier zaten.
Alles en iedereen was nat geworden. Een goed begin dus....hahahaha.
We dachten dat we met die boot naar Matapica gingen, maar niets was minder waar. Hij stak alleen maar de rivier over. Vanaf daar moesten we een stukje lopen om over te stappen in piepkleine bootjes. In groepjes van drie gingen we de zwamp (het moeras) in. De bootjes waren erg onstabiel dus de gedachte dat we om zouden slaan was steeds aanwezig. Na een half uurtje waterscheppen kwamen we aan bij de plek waar we even gingen lunchen. De stinkende aroma kwam ons tegemoed. Het was echt te vies voor woorden. We hebben al veel vieze en armoedige huizen gezien hier in Suriname, maar dit sloeg echt werkelijk alles. We hielden onze adem in en liepen met lood in onze schoenen naar het huisje. Door de eenden en kippenstront liepen we al balancerend over planken naar het “huis”.
Daar stond een bak met rijst en hele ranzige kip op ons te wachten. Het huis was zo ranzig dat we echt over ons nek gingen. Met goed fatsoen hebben we wat naar binnen gewerkt en de stank joeg ons ook snel weer naar buiten. Ik kan het gewoon niet beschrijven. We werden er allemal heel boos van, omdat we voor deze reis van 2 dagen 175 euro de man hebben betaald. Iedereen ging verder met de bootjes, omdat er te weinig bootjes waren moesten Tim en ik achter blijven op de vuilnisbelt. Een uur en 5 minuten later vertrokken wij dan uiteindelijk ook. Helemaal high van de stank gingen we op weg. 2.5 uur in een piep klein bootje door het moeras. Regelmatig moesten we uitstappen omdat de boot dan vastzat. Het was een beetje laag water dus dat was lastig. Uiteindelijk kwamen we aan op Matapica. Het was al 4 uur dus de dag was al bijna om. We baalden als een stekker. Tot overmaat van ramp moesten we onze tenten opbouwen en kwamen we erachter dat we zelf lakens mee hadden moeten nemen. Dat hadden ze ons ook niet gemeld. We hadden dus alleen een tent en een luchtbed. Ok voor 1 nacht gaat dat wel dachten we. Het werd later en later en we hadden nog niks gegeten. We vroegen aan onze geweldige “gids” of we misschien iets mochten eten. Toen werd de roti die hij s óchtend al meegenomen had uit de stad uit een krat getrokken. Maar door de honger smaakte het prima. Er werd een kampvuur gemaakt en uiteindelijk begon iedereen een beetje met elkaar te praten. Zelfs onze gids!!! We moesten wachten tot 10 uur, want dan zouden de schildpadden aan land komen. Tik,tak,tik,tak..........ja! 10 UUR
We gaan iets doen. Iedereen pakte zijn spullen om te gaan wandelen over het strand. Het zou zeker niet gaan regenen volgens onze fantastische gids dus ik liet wijs mijn poncho thuis. We liepen en liepen en zagen de eerste schildpad. SUPER GAAF!! Wat zijn die dingen groot. Hij lag daar in trance eieren te leggen en we mochten hem zelfs aanraken. Heel tof.
Toen gingen we verder, want de schildpad keerde terug naar de zee. We waren allemaal op zoek naar de leatherback. Dat is de grootste die daar aan land komt. We liepen dus verder in de hoop dat we er een zouden zien. Na een half uur keek pappa om en zei. Het gaat zo regenen!! Het was echt pikzwart achter ons en wij hadden niks bij. Alleen dure camera’s die niet waterproof waren. De eerste druppels vielen. Daar stonden we. Uiteindelijk bleek dat Tim en een andere gids wel een regenjas bij hadden dus daar zijn we met 9 man onder gaan staan. Alles was nat. Mijn enige lange warme broek die ik bij had en mijn enige mug bestendige trui die ik ’s nachts aan wilde trekken als vervanging voor een laken. Toen het weer droog was keerde weer terug naar het kamp. Zeiknat en behoorlijk chagerijnig, maar wel met een prachtige ervaring achter de rug. Toen we aankwamen bij het kamp vertelde Spike (de “geweldige” gids) dat hij een leatherback had gezien aan de ander kant van het kamp. We schoten onze schoenen weer aan en liepen met hem mee. En ja hoor, een gigantisch beest lag daar op ons te wachten. Die was nog twee keer groter als al die andere die we gezien hadden.
Dit had ik niet willen missen.
Uiteindelijk keerde we terug om te gaan slapen. Maar daar is niks van terecht gekomen, want de tenten waren lek en de luchtbedden liepen langzaam leeg. We waren nog nat van de regen dus we koelden langzaam af. Een helse nacht hebben we gehad.
’s Ochtend hebben we ontbeten en toen was het wachten op de helicopter die ons om half 12 zou komen halen. Die kwam pas om 3 uur, omdat hij niet op kon stijgen in Paramaribo door het slechte weer. We zouden een rondvlucht krijgen, maar hij vloog in een rechte lijn naar het vliegveld. Niks geen rondvlucht. We waren binnen 10 minuten in de stad. Het was wel heel leuk om het mee te maken, maar voor zo veel geld hadden we wel wat meer verwacht.
We besloten om bij het kantoor te gaan klagen over alles wat mis ging tijdens te reis.
Dat hebben we de volgende dag gedaan en de organisatie heeft een goede oplossing gezocht voor ons. We mogen als compensatie volgende week een dag naar Gusterie. Dat is een indianendorp wat ligt onder Zanderij. Daar zijn we wel blij mee en vinden het een passende oplossing.

Ok genoeg weer voor nu!
We gaan nog veel dingen beleven dus blijf lezen en wacht op het volgende bericht....

Leuke berichten weer!BEDANKT

Groetjes Daan en Tim