Onze vakantie zit er helaas weer op

Mijn vakantie zit er helaas weer op. Ik heb heerlijk genoten de afgelopen 3 weken, maar nu moeten we weer aan de slag op onze stage school.
Mijn avonturen hebben jullie al kunnen lezen, ik zal nu vertellen wat ik vanaf dinsdag allemaal gedaan heb.

Dinsdag avond zijn papa en mama weer naar Nederland gegaan. Toen ik ze aan het uitzwaaien was kreeg ik mijn eerste “moeilijke momentje” het liefst zou ik mee naar huis gaan, maar toen ze een dag weg waren was dat gevoel weer verdwenen.
Ik had Tim nog lekker bij me en we besloten de laatste dagen dat hij hier was lekker rustig aan te doen.

Woensdag was het erg warm dus we besloten verkoeling te zoeken op white beach.
Tim was daar nog niet geweest, dus dit was een goede dag om daarheen te gaan. Mayo en Dick gingen ook mee. Toen we daar aankwamen was het helemaal wind stil. Het was echt niet om uit te houden zo warm, dus we hebben eigenlijk de hele dag in het water gedobberd.
Om 6 uur kwam de taxi ons weer halen.
We besloten om een keer niet uit eten te gaan en hebben Mayo en Dick bij ons thuis uitgenodigd. We hebben voor het eerst sinds twee maanden echte Nederlandse frikandellen gegeten! Heerlijk!!!

De volgende dag zijn Tim en ik alleen op trip gegaan samen met Nelson. Hij wilde ons de randstad van Paramaribo laten zien.
Eerst nam hij ons mee naar de jungle achter zijn huis. Dit is echt maar 10 minuten rijden van het centrum en dan sta je echt midden in de rimboe.
We gingen op zoek naar verschillende beestje en plantjes, want daar is Tim dol op. Toen we 5 minuten aan het lopen waren hoorden we al verschillende vogels. “Dat zijn papegaaien”, zei Nelson. We zagen ze in de verte vliegen, maar een foto maken was onmogelijk.
Een stukje verderop in de jungle vroeg Nelson aan een man of hij die dag ook apen gezien had. Hij zei van niet, maar we hadden ons nog niet omgedraaid en we hoorden weer takken breken hoog boven in een boom. Je raad het al….APEN. we hebben weer een paar leuke foto’s weten te maken en zijn toen verder gegaan naar het volgende onderdeel van de trip.
We reden weer terug naar de stad en gingen naar ‘weg naar zee’. Dat is een lange weg die van Paramaribo naar de zee gaat. Toen we aan het eind van de weg waren stapten we uit en brachten we een bezoek aan een of andere tempel. Het was echt een poppenhuisje om te zien.
Wel aardig, niet bijster interessant. Nadat we dat gezien hadden reden we verder. We kwamen langs een crematorium. Naja het was meer een open vlakte met grote brandstapels. De mensen worden hier in doeken gewikkeld en waar iedereen bij is op een brandstapel gegooid. Het meest oneerbiedige vond ik de troep die daar overal lag. In Nederland zouden ze ervoor zorgen dat alles er piekfijn uitziet op zo’n dag, maar hier niet hoor. Ook worden de mensen in de rivier erachter uitgestrooid door de familieleden. We hebben daar ook een kijkje genomen, maar dat was werkelijk waar gewoon een vuilnisbelt.
Ik werd er een beetje onpasselijk van en we besloten maar verder te rijden.
Nelson wist in de buurt nog een hele mooie Chinese tuin. Hij vroeg aan Tim of hij van vissen hield. Natuurlijk!! En vol verwachting reden we erheen. We reden het erf op van Surinaamse mensen ( verzorgers en beheerders van de tuin) en liepen toen naar de achterkant van het huis. Een rijke Chinees heeft daar een prachtige tuin aangelegd waar van alles te zien was.
Je kunt het allemaal op de foto’s bewonderen. De vis die je ziet is een verhaal apart.
De beheerder had een hengel met een visje boven het water hangen en binnen 2 tellen sprong die gigantische vis het water uit. Ik schrok me dood, maar heb nog wel net op tijd weten te knippen.
Nadat we alle beestjes en plantjes bekeken hadden reden we terug naar de stad. Daar hebben we heerlijk roti gegeten bij de Roopram en zijn toen naar huis gegaan.

Vrijdag was het wederom bloedheet dus er zat niks anders op dan weer het water op te zoeken. Cola kreek dan maar. Daar waren wij ook nog niet geweest dus dat kwam mooi uit.
Cola kreek ligt net onder Zanderij en het heet zo, omdat het water eruit ziet als cola. Mijn mentor vertelde dat dat komt door de bladeren die erin liggen en door de bauxiet grond.
We hadden onze handdoekjes neergelegd en plots kwam Dick op het idee om de vissen te voeren met Pringles. Binnen een mum van tijd hadden die beesten al de helft opgegeten. Dick riep Tim om te kijken naar de vissen. Tim liep erheen, maar keek niet goed uit. KKKRRRKKK, hoorde we opeens. Auw, auw dit doet echt heel zeer. Tim zat op het trapje wat het water in ging en zei: ‘dit is niet goed’, ik keek naar zijn kleine teen en die werd binnen een paar seconden steeds blauwer en dikker. De EHBO medewerker van het park schoot ons te hulp en heeft de wond schoon gemaakt. Ze deed dat niet bepaald zachthandig, dus Tim verging van de pijn. We belde de taxi of hij ons kon komen halen, maar omdat Cola kreek anderhalf uur rijden is vanaf Paramaribo moesten we dus nog even wachten.
Uiteindelijk thuis aangekomen zijn we naar John en Maina gereden om ons tripje naar Nickerie voor de volgende dag af te zeggen. Tim kon immers niet lopen en we moesten even naar het ziekenhuis de volgende dag.

Zaterdag zijn we ’s ochtends naar het ziekenhuis gereden om er even een foto van te laten maken. We liepen het academisch ziekenhuis binnen en wat we daar allemaal zagen is niet te geloven. We kwamen aan bij het loket om ons aan te melden. Dat was zo gebeurt. Toen moesten we 30 SRD betalen, anders wordt je niet geholpen. Dat hebben we gedaan en we werden verder gestuurd naar de arts. We liepen de gang in en de dokter liep ons meteen tegemoet. We moesten een kamertje binnengaan en even op haar wachten. Ze pakte een watje en wreef twee keer over zijn teen. ( kosten….20 SRD)…..hoezo geldklopperij! Er moest een foto gemaakt worden dus werden we naar de röntgen afdeling gestuurd. We moesten dus het ziekenhuis doorlopen. We liepen een deur door en daar zag je echt de armoede van Suriname weer terug. Wat een zootje was dat zeg. Er lagen mensen op de gang te wachten, mensen die net wakker werden uit narcose, ik kon een shockkamer inkijken waar iemand helemaal panisch lag te wezen. Ook kwamen we langs de intensive care. Daar zaten zo’n honderd mensen te wachten totdat ze binnen mochten bij hun familie. Een rij, niet te geloven zo lang.
Toen kwamen we aan bij de goede afdeling. Daar kwam het plafond naar beneden. We kwamen aan bij het loket, maar de man die daar zat leek ons niet echt van dienst te willen zijn. Er zat niemand anders dus uiteindelijk stond hij toch maar op. Tim ging mee naar binnen en ik zat daar te wachten. Op een gegeven moment komt er een hele vieze junk naast me zitten die alleen maar aan het kreunen en hoesten was. Ik dacht dat ze dood ging, hahaha.
Tim kwam het hokje weer uit en ik wist niet hoe snel ik weer weg moest daar.
Weer terug naar de spoedeisende hulp. In de wachtkamer zagen we ook de vreemdste dingen. Er werden diagnoses gesteld en verteld aan mensen waar wij bij zaten.
Op een gegeven moment was Tim dan eindelijk aan de beurt. De behandelkamers waren vol dus hij werd in de wachtkamer geholpen. Er was geen stoel meer vrij dus het moest staand gebeuren. Het was zo’n aparte ervaring. Dat zal ik nooit vergeten.
Met de foto en veel pijn zijn we weer naar huis gegaan. Onze taxi chauffeur vond het wel een mooi verhaal. Nu heb je niet alleen gewone foto’s om mee te nemen, maar ook een röntgenfoto. Zo kun je het ook bekijken, hahaha.

Zondag was het dan zover.
Ik moest afscheid nemen van Tim.
Weer een moeilijk momentje, maar in mijn achterhoofd wist ik dat het nog maar 3 weken is en geen 3 maanden. Dat scheelt!
We hebben hem allemaal naar het vliegveld gebracht en zijn toen weer met ons 3en terug gekeerd naar ons huisje op de Sahadewlaan.

De vakantie zit er echt op!
Met prachtige herinneringen en foto’s zal ik deze 3 weken nooit vergeten.
Nu weer lekker stage lopen en nog even genieten hier. De tijd gaat zo snel dat ik af en toe vergeet. Je ziet zoveel en maakt zoveel mee dat het als een waas aan je voorbij gaat.

Ik zal het de komende weekjes wel druk krijgen met school, maar volgende week staat mijn nieuwe verhaal weer op de site….

Tang boeng,

Heel veel liefs Daan