Al bijna 3 weken hier

Hallo allemaal

Fawaka?
( Hoe gaat het?)
Ik ben inmiddels al bijna 3 weken hier, zonder dat ik het echt in de gaten heb. De tijd gaat hier op zich best wel snel. In principe moeten we nu nog, maar 5 weekjes stage te lopen. Eigenlijk veel te kort om echt iets met de kinderen te bereiken. Na het verhaal van vorige week zal ik jullie gaan vertellen wat ik deze week allemaal al beleeft heb.

Op zaterdag zijn we met Marcia en Marke ( twee studenten die ook bij ons op school zitten) op stap geweest. We hadden om 5 uur met ze afgesproken om met ze te gaan eten. Voor die tijd zijn we even de stad in gegaan. We zijn de bus uitgestapt en richting het Vat gelopen. Het Vat is een studenten cafe, waar we met hun hadden afgesproken. Op de route van de stad daarheen kom je langs veel bezienswaardigheden. Als eerste kwamen we bij het onafhankelijkheids plein. Dat is eigenlijk niets meer dan een grasveld met verschillende vlaggen, waar het presidentieel huis aan ligt. Ook staan daar een paar standbeelden van bekende Surinamers. Niet echt boeiend, maar wel historisch verantwoord. Naast dat plein ligt fort Zeelandia. Daar gaan we nog een andere keer naar toe, want deze was gesloten. Toen zijn we de weg over gestoken naar de palmentuin. Dat is ongeveer een hectare grond, met verschillende palmbomen. Dat is wel mooi om te zien, maar niet om daar een dag te vertoeven. Toen we daar liepen hadden we al snel in de gaten dat we gevolgd werden door twee rare jongens. We zijn toen dus ook snel doorgelopen naar het Vat, wat daarnaast ligt. En daar zaten ook al waren we 2 uur te vroeg Marcia en Marke ook al. Je maakt hier in Suriname niet vaak mee dat iemand te vroeg is!! We hebben daar wat gedronken en zijn toen thuis om gaan kleden om uit eten te gaan op Blauwgrond. Daar hebben we s’avonds heerlijk Javaans gegeten. Toen wilde we naar een discotheek gaan, maar daar kwamen we niet binnen omdat Dick een korte broek aan had. Helaas. Volgende keer beter.

De dag daarna (zondag) zijn we naar het Krasnapolski hotel gegaan om te zwemmen. Dit is voor ons de meest veilige plaats om ons in bikini te vertonen, aangezien de mannen hier gruwelijk irritant zijn. We hebben daar een uurtje in de zon gelegen, totdat we verrast werden door een tropische regenbui die op ons neer kletterde er zat dus niets anders op dan te gaan shoppen!!! We hebben de taxi gepakt naar een nieuwe shopping mall op blauwgrond, waar ze vooral veel marktkwaliteit kleding verkopen. Maar goed het idee was leuk.

Het weekeind was voorbij gevlogen. Eigenlijk zijn ze hier net zo kort als in Nederland ( haha ) maandag zijn we weer stage gaan lopen. Het regende erg hard dus hebben we weer bij John ons surrogaat papaatje aangeklopt. Met lief lachen en zielig kijken kom je overal. Hij heeft ons toen afgezet op school. Heel de dag stage gelopen en te horen gekregen dat dinsdag een mis was voor Renato. Aaaii ik moest na 12 jaar weer eens naar de kerk dat is nou niet mijn favoriete bezigheid, maar ja….. Verder was het een leuke rustige dag en het leek erop dat de kinderen het een plekje hadden gegeven. Toen we thuis aankwamen riep Maina ons. Ze vroeg of we zin hadden om met haar mee te gaan sporten. Wij gingen natuurlijk wel mee. Toen we bij het sportcentrum aankwamen stonden we daar tussen de huisvrouwen en de big mama’s, maar we hebben ons krom gelachen. Het was een beetje hupsen op muziek met gewichtjes in je handen en ontzettend veel slechte buikspieroefeningen. Juist hoe wij het op het cios in Nederland afgeleerd hebben doen ze hier de oefeningen. Met een beetje pijn in de nek zijn we een uur later weer huiswaarts gegaan.

De volgende dag kwamen we aan op onze stage en moesten we dus echt naar de kerk. Er is 1 keer iets over Renato gezegd en verder niks. Dat was alles. De dikke onderdirectrice begon luidkeels in de microfoon te zingen, ik keek Mayo aan en moest kei hard lachen. Echt je zou haar moeten zien!! Ze stond duidelijk niet vooraan bij het uitdelen van de schoonheden. Opeens zij de priester: laat ons bidden en alle kinderen ( een hele kerk vol) gingen op hun knieen zitten met hun hoofd naar beneden. Ik dacht ooohh Help wat moet ik doen. Ik heb mezelf maar heel klein gemaakt zodat ik niet te veel opviel, maar het kind dat naast mij zat had allang in de gaten dat ik dit niet wekelijks deed. Ze moest heel hard lachen. Op een of andere manier hadden die doerakken meteen in de gaten dat ik dacht, wat doe ik hier in Gods hemelsnaam. Ook de liedjes kende ik natuurlijk niet, dus daar ben ik niet eens aan begonnen. Anderhalf uur later met een ontzettend harde reet verlieten we toen de kerk. En dan te weten dat ze dit elke 2 weken doen. Ik kon me na anderhalf uur al niet meer concentreren en begon me ontzettend te vervelen. Ik kon het de kinderen die naast me zaten dus ook niet kwalijk nemen dat ze zaten te klieren. Maar goed we zijn weer een ervaring rijker.
S’avonds zijn we weer gaan sporten. We krijgen de smaak te pakken. Donderdag weer!!!

Donderdag was de dag van de begrafenis. Om half 3 werden we verwacht op school. De kerk ligt daarnaast en dan zouden we met de hele groep daarheen gaan. Ik was om kwart over 2 aanwezig, maar er was natuurlijk nog niemand. Rond een uur of kwart voor 3 kwamen de eerste kinderen het schoolplein op. Om 3 uur liepen we met zijna alle naar de kerk. Ik voelde me totaal niet op mijn gemak. Iedereen keek mij aan. Mijn mentor was er nog niet. Die kwam gewoon meer als een half uur te laat. Ik heb de kinderen naar hun plek gewezen in de kerk op bevel van de directrice. Toen moesten de kinderen een haag maken waar de kist doorheen gedragen zou worden. Ze hadden allemaal palmtakken meegenomen. Iedereen stond klaar. Ik dacht hij zal zo wel komen dan…..om 3 uur zou de mis beginnen en het was inmiddels al bijna half 4. geen wonder dat de kinderen zich begonnen te vervelen. Ik heb geprobeerd de kinderen toch een beetje rustig te houden. Uiteindelijk was mijn mentor er ook. Gelukkig dacht ik, maar ze zag me eigenlijk niet staan. Ik bleef maar een beetje bij Jenice de muziekjuf, maar die moest opeens weg met de directrice mee. Daar stond ik dan…..er kwam een fotograaf op me af lopen en begon tegen mij aan te praten. Hej meisje waar kom jij vandaan?? Ik dacht: vieze, brutale vent! Zo’n mooi meisje in zo’n mooi lichaam en nog meer vunzige taal kreeg ik om mijn oren. En dat op een begrafenis. Ik heb die vent ook maar meteen de waarheid verteld, hem uitgescholden en gevraagd waar hij het gore lef vandaan haalde om mij zo aan te spreken. Ik denk dat god het mij wel vergeeft dat ik bepaalde woorden gebruikte die hij ooit verboden had.( haha ) uiteindelijk werden de klokken geluid en kwam de familie van Renato en Renato zelf de kerk in. We gingen op onze plaatsen zitten. Ik keek eens rond en ik voelde me heel erg wit tussen al die zwarten mensen. De mis begon. Tijdens de mis zijn niet overdreven wel 32 keer mobiele telefoons afgegaan. Echt heel asociaal. Het scheelt ook dat het allemaal creolen waren die eigenlijk tot de onderste laag van de bevolking behoren. Tuig dus. Toen de mis afgelopen was moest iedereen langs de kist lopen die tot mijn schrik open was. Ik moest dat dus ook. Ook is het traditie hier dat je dan de hele familie gaat condoleren. Ik vond het al vervelend dat ik langs de kist moest lopen en daar bloemen in moest leggen, maar dat ik ook die familie een hand moest gaan geven en condoleren was vreselijk. Ik kende niemand daar en Renato kende ik eigenlijk ook niet, maar ik heb het wel gedaan. Toen werd de kist de auto in gedragen en werden alle kinderen helemaal gek. Krijsen, gillen en huilen. Alles door elkaar. Ik was blij dat de auto weg was en dat ik naar huis kon gaan.

Zaterdag hebben Maina en John ons meegenomen naar Commewijnen. Dat is een district dat aan de oost kant van Paramaribo ligt. Je moet daarvoor de brug over die je op de foto’s kunt zien. We reden op een enorme hobbel weg richting de nicht van Maina. Na een half uur kwamen we daar aan. Het was een heel oud verrot huisje waar ze in wonen, met achter het huis een kippenhok en een varkensstal. We mochten daar een kijkje nemen, (zie foto’s)


Wat wel heel vet was om te zien was dat ze in hun achtertuin eigenlijk gewoon jungle hadden. Het enige wat er was was een pad naar de stallen en verder keek je dus tegen de rimboe aan. Echt heel mooi was dat.
We werden heel gastvrij ontvangen door die mensen en toen we weer weg gingen vroeg Loes ( zo heet ze) of wij zin hadden om nog een keer langs te komen. Dat gaan we zeker doen!

Zondag zijn we naar white beach geweest. We hebben daar heerlijk in de zon gelegen en hebben daar lekker gezwommen. toen we lekker in de zon lagen kwamen er allemaal mannen en vrouwen in rode shirts. een super vette band met van die trommels enzo...echt een hele gave sfeer hing daar!

Ik ga maar stoppen
Dit verhaal is echt te lang! Ik weet het sorry!

Ik hoop dat jullie allemaal blijven reageren!
De foto's komen snel

groetjes Danielle