Wat een week zeg!!!!

Hallo allemaal,

Mijn eerste stage week zit erop en dat was ook meteen een hele aparte week. Wat je in een paar dagen tijd al niet mee kan maken zeg. Ik zal van voor af aan beginnen:

Na maandag de hele dag alleen gestaan te hebben kwam ik de volgende dag op mijn stage en hadden ze tot mijn grote verbazing en invalster kunnen regelen. Dit was dan wel alleen voor de ochtend, maar zo heb ik dan toch 2 lessen kunnen observeren van haar. Deze waren echt zo slecht dat ik er niet echt veel aan had. De kinderen werden drukker en drukker en dat heb ik dan ook recht moeten trekken na de pauze, wat tot mijn verbazing erg goed lukte. Door van te voren duidelijke regels af te spreken en ze hier ook strikt aan te laten houden ging dat super. Meteen bij de eerste misstap van een kind heb ik ingegrepen en heb hem apart gezet en na laten blijven. De kinderen wisten toen dat ik het ook echt meende wat ik zei. Consequentie kennen ze hier ook echt niet! En zo had ik dus een doel om aan te werken.

De volgende dag hoopte ik dat mijn mentor wel aanwezig zou zijn. En ja hoor, eindelijk de eerste ontmoeting. Het is een hele aardige vrouw van ongeveer 35 jaar oud.
Toen we het volkslied weer hadden gezongen gingen we naar onze klas.
Ze vroeg aan mij wat ik die dag ging doen. Haha, uuuhh geen idee dacht ik. Ik vertelde wat we de dagen ervoor gedaan hadden en ze zij doe maar wat je wil. Ze hanteert geen echt vast rooster of zo in de klas.
Ik ben maar gewoon steeds met de volgende bladzijde of hoofdstuk van elk vak verder gegaan. Toen ik met mijn leesles bezig was, werd mevrouw Cronie de klas uitgeroepen.
Ik ging rustig verder met de les. Na 10 minuten kwam ze terug en ging ze op haar bureau zitten. Opeens onderbrak ze de les en vroeg ze welke kinderen s ochtends het nieuws op de radio gehoord hadden. Een paar kinderen staken hun vinger op. Ik dacht nog waar heeft ze het in godsnaam over en wat heeft dat met mijn leesles te maken. Toen vertelde ze dat op het nieuws was geweest dat vier kinderen s avonds hadden ingebroken bij het zwembad en waren gaan zwemmen toen er niemand was. Toen zweeg ze even………ze vroeg met tranen in haar ogen:
Wie is vandaag niet op school?? 2 seconde later had iedereen in de gaten dat Renato uit mijn klas er niet was. Hij is dood gilde ze. Een paar kinderen begonnen op een hysterische manier te huilen en storten echt helemaal in. Echt zo zielig dat ik echt niet wist wat ik moest doen. Op dat moment wilde ik zo graag de klas uit! Het half uur daarna heeft iedereen gezwegen. Na dat verschrikkelijke half uur waarin je niet weet wat je moet doen of zeggen vroeg ze aan mij of ik door wilde gaan met de les. We moeten het accepteren zij ze. Ik keek haar denk ik heel erg raar aan, dit was niet de reactie die ik had verwacht. Maar ik deed braaf wat ze zij. Ik heb de les proberen af te maken, maar toen ik in de wazige en waterige oogjes van de kinderen keek dacht. Dit is belachelijk. We hebben de schooldag gewoon afgemaakt en er is geen woord meer over gerept. We moesten het maar accepteren. Dat zal ik nooit vergeten. Zo zou ik dit nooit aanpakken. Het is maar goed dat ze hier allemaal heilig geloven in god en in de hemel, want daar is hij nu volgens hun. Zo kunnen ze het misschien een beetje begrijpen. Maar een beetje meer aandacht en tijd voor rouw was misschien wel op zijn plaats.

Na school besloten we wat lekkers te gaan eten bij het Vat. Ik heb daar mijn verhaal aan Dick verteld die met zijn mond open zat te luisteren. Het was zo wie zo al een klote dag, want het regende constant. Toen hebben we de bus naar huis genomen. Thuis aangekomen opende marjolein haar site. Tot haar schrik zag ze dat haar hondje Picasso overleden was. Heel zielig. We dachten en zeiden ook al een paar keer tegen elkaar. WAT IS DIT EEN KLOTE DAG!!! We dachten erger kan het niet……maar je raad het al, het volgende probleem kondigde zich aan. Hannah het meisje wat over een week naar Suriname zou komen belde op. Ze vertelde dat ze niet kon komen, omdat ze ernstig ziek is. Dus dat betekent dat we met zijn drieën de huur moeten gaan betalen, maar voor Hannah is het natuurlijk nog veel erger. We zijn die dag dan ook vroeg gaan slapen en wilde het snel vergeten allemaal.

Donderdag werden we wakker en hebben we een hele rustige normale stage dag gehad. De kinderen waren een beetje bijgekomen van het nieuws van woensdag. Toen kwam mevrouw Croni met het feit dat het misschien een moord was en geen ongeluk. Het waren 4 kinderen die daar aan het zwemmen waren. 2 van 13 en 2 die al op de middelbare school zaten. Renato was de enige die niet kon zwemmen. Het andere kind van 13 heeft hem nog proberen te redden toen hij in het water lag, maar omdat Renato zo in paniek was zijn ze allebei naar de bodem gegaan. Renato was meteen dood, de andere jongen lag ik coma. Die oudere jongens die goed konden zwemmen hebben niks gedaan. Deze jongens hebben ze vandaag ook opgepakt voor verhoor, maar ze wilde niet praten. Dat maakt het verhaal nog verdachter. Niemand kent het echte verhaal dus dat is afwachten, maar dat het niet klopt is duidelijk. De enige die de waarheid kan vertellen is de jongen die in coma ligt.
Ik heb vandaag gesproken met de gymdocent van onze school. Benito. Een hele aardige kerel. Ik vertelde dat wij vanuit Nederland een pakket aan het maken zijn met sport spullen. Hij was helemaal blij. Hij vind het helemaal geweldig dat Marjolein en ik ook cios gedaan hebben. S avonds zijn we met hem naar een sportcentrum gegaan. We wilde daar gaan salsadansen. Maar er waren nu alleen gevorderde cursussen gaande. Ergens in april beginnen we dus pas. We hebben daar toen nog wat gedronken en zijn toen weer naar huis gegaan.

Vandaag was het weer heerlijk weer hier in Paramaribo. Vanmorgen toen we naar school fietste regende het nog even, maar de zon kwam rond een uur of 8 weer door. Het is wind stil dus echt heel erg warm. Mevrouw Cronie vertelde dat de jongen die in coma lag bij is gekomen. Gelukkig dacht ik, maar toen zij ze dat hij zich niks meer kan herinneren. Dus nog steeds geen feiten over dinsdag. Ik denk dat ik het niet eens wil weten. Het is allemaal al erg genoeg!
Vandaag heb ik gewoon heel de dag les gegeven. Het blijft wel lastig als je niks om handen hebt. De kinderen moesten een toets maken van natuuronderwijs, maar ze hebben op onze school geen kopieermachine dus alles moet op het bord geschreven worden en de kinderen moeten dat dan overschrijven. Dan pas kan de toets gemaakt worden. Je begrijpt dat dat heel erg lang duurt allemaal.
Het beloningssysteem wat ik gebruik begint nu echt te werken. De kinderen luisteren steeds beter en ik heb ze onder de duim.
Ik deel op een dag 6 bloemen uit. Deze krijgen ze als ze zich op een dag goed gedragen. De kinderen die een bloem krijgen mogen die op het einde komen ruilen voor een sticker op hun kaart. Als ze 5 stickers hebben krijgen ze iets leuks. De kinderen hoeven maar een bloem te zien en ze zitten doodstil en luisteren dan ook echt goed. Helemaal geweldig. Wat ze al niet doen voor een sticker hier.

Ok het is tijd om af te sluiten, anders wordt het verhaal echt te lang. Het is misschien een beetje een dramatisch verhaal, maar het was wel het dieptepunt van deze week. Volgende week kom ik weer met vrolijke verhalen dat beloof ik!
Ik ga van mijn welverdiend weekeind genieten!
Waarschijnlijk zet ik woensdag een nieuw verhaal op de site!

Wederom bedankt voor de berichten! Hou vol hahaha

Heel veel liefs
Tang boeng

Danielle