Switi Sranan

Me and my jungle

Ik lig nu in mijn bedje en ben voor de eerste keer wakker geworden in SWITI SRANAN! Vannacht heeft het heel hard geregent, zo hard dat ik af en toe dacht dat het dak naar beneden zou komen.
Het is nu half 8 en kijk uit het slaapkamer raampje (met een dievenijzer ervoor) en zie de zon schijnen. Yes…dat gaat een mooie dag worden.
Ik zal jullie kort vertellen wat ik nu allemaal al beleeft heb.

Gisteren ben ik om 5 uur aangereden naar schiphol. Toen ik in ging checken vroeg de vrouw achter de balie of ik eventueel een vlucht later zou willen nemen, omdat de vlucht vol was. Ik dacht f*ck! Maar toen kwam ze met de heuglijke mededeling dat ik dan 300 euro zou krijgen. Dat wilde ik wel natuurlijk. We moesten wachten toen iedereen het vliegtuig in ging en dan zouden ze ons vertellen of het door ging. Helaas was dat niet het geval en moesten we gewoon met onze eigen vlucht mee. We stapte in de vliegmachine en een kleine 9 uur later zagen we een soort broccoliplantjes uitzicht, een ontzettend dichtbegroeid tropisch regenwoud met af en toe een knalrode bauxiet weg erdoorheen en ook zagen we de Suriname rivier het land in slingeren. Wat een prachtig land. We keken onze ogen uit
We stapten uit het vliegtuig…..pppff wat en enorme hitte. Dat hadden ze ons wel verteld dat we daaraan zouden moeten wennen, maar dat het zo erg zou zijn!
Door de paspoort controle en de taxi in! ( ze vragen hier gewoon fooi voor het dragen van je tas van nog geen 5 meter!!!)

In de taxi kon ik mijn ogen niet geloven. Prachtige natuur! ( Tim jij gaat het hier vet vinden)
Van palmbomen tot bananenbomen naar enorme vila’s en hele kleine krotjes. De tropische vruchten hangen hier gewoon langs de kant van de weg.
De reis van Zanderij naar Paramaribo duurde een uur, maar ik heb enorm veel indrukken gekregen van het land op dat moment. Het viel me op dat het verschil van arm en rijk erg groot is en dat het gewoon naast elkaar leeft hier.

Toen kwamen we aan op de Sahadewlaan! Een kort zandweggetje aan de Kwattaweg. We reden het hobbelige straatje in. Het eerste waar mijn oog op viel was een heel klein meisje dat stond te harken voor haar huis. Nou ja huis??? Op de foto kun je zien dat het eigenlijk geen huis te noemen is. Hier schrok ik toch wel even van. En nog geen 10 meter verder was onze crib. Een heel lief vrouwtje (Mainawatie Lie Hap Po) genaamd stond ons al op te wachten en liet ons het huis zien. Ik moet zeggen dat het 100 % mee viel. Het is eigenlijk perfect.
Deze vrouw is echt een engel, we hoeven het maar te zeggen en 5 minuten later is het geregeld.
Ook vertelde ze tussen neus en lippen door dat de dag ervoor 2 Nederlandse toeristen vermoord en beroofd waren in hun huis, omdat ze in een verkeerde wijk woonden. Met een stalen gezicht zei ze dat wij hier echt veilig waren en dat we ons niet druk moesten maken……WAT EEN GERUSTSTELLING dacht ik nog!

Toen we onze tas nog niet eens uitgepakt hadden stond de zoon van Maina al op de stoep.(John) hij wist wel een zaak waar we een sim kaart konden kopen.
In die zaak lette hij er ook echt op dat we niet afgezet zouden worden. Dat schijnt hier vaker te gebeuren. Ze hanteren voor blanken mensen vaak ook een andere koers. Hilarisch.
Ook zou hij de stad even laten zien. Haha, hij liep als een soort bodygard achter ons aan. We hebben al een shopping mall gevonden waar ze echt hele leuke kleren hebben. Ik vrees dus ook dat ik niet met 25 kilo naar huis zal gaan.
Het is nu tijd om te gaan ontbijten, want Maina komt ons zo halen. We gaan fietsen huren. Ik hoop dat dat allemaal goed gaat, want ze rijden hier aan de linkerkant van de weg en behoorlijk lomp. Ook een klein detail is dat ik al een jaar niet meer gefietst heb. Ik hoop dat ik het niet verleerd ben.
Tot snel allemaal en laat maar veel leuke berichten achter!!

Heel veel liefs Danielle

P.S.: kijk ook eens op www.mayogoessuriname.waarbenjij.nu

Ik merk nu dat de muskieten mij lekkerder vinden als Mayo. Dat is minder, want de bulten jeuken hier net zo erg als in Nederland.